De grote Falang-show

Na onze trip naar Chang Mai stond direct het english camp op het programma. Hier namen verspreid over 2 dagen zo'n 120 kinderen aan deel, en werd begeleid door de universitaire master-studenten engels (die net zo goed engels spreken als wij al deden in de 1e klas middelbaar....) en wij. Er waren 4 activiteiten: texas line dancing, shop till you drop, to the doctor en directions. Wij kunnen na deze twee dagen dus supergoed line dancen, en de kindjes kunnen weer een klein beetje beter engels ;-)

Roger en zijn vrouw Pong waren zo enthousiast over het line dancen, dat we dat ook ter entertainment van de rest mochten/moesten doen bij de karaoke. Waar wij een zaal vol joelende en aangeschoten Thaien hadden verwacht, bleek dit karaoke te zijn in een duur hotel met slechts 10 andere gasten die ook daadwerkelijk goed konden zingen. Na onze vertolking van Hey Jude, YMCA, I will survive en Hit me baby one more time, bleek onze versie van Celine Dion (My heart will go on) samen met Roger echt een topper. De Thaien hebben zich flink aan ons vergaapt...

Als cadeau voor de voetbalfans Fil en Fern (de tweeling die bijna jarig is) zijn we naar een voetbalwedstrijd van Buriram PEA (wat de Thaien uitspreken als Bulilam) geweest. Voor Fern was dit haar eerste echte voetbalwedstrijd en ze vond het dan ook super. Het regende ontzetten hard, alle Buriramsupporters zaten droog en de welgeteld 25 toeschouwers van de tegenpartij zaten in de stromende regen... De eindstand was 2-1 (hoera!) en Fil heeft nog het shirt met handtekening van 1 van de spelers ontvangen.

Marieke en Mary zijn met de kinderen gaan zwemmen. Weer stonden we versteld van de obsessie voor witheid van de Thaien: een badpak heeft altijd een broekje of rokje eraan en een bikini is uitgesloten. Mary kon haar skills als zwemlerares goed gebruiken: de andere zwembadbzoekers kwamen spontaan een zwemles vragen.

Ondertussen hebben Michael, Caro en Anne een volledige dag in Buriram rondgelopen en de meest bizarre dingen meegemaakt: vijf keer de verkeerde richting opgestuurd zijn, met zijn 3en op een scooter, een massagesalon die een bordeel leek te zijn, in de apotheek een mobieltje tegen je oor gedrukt krijgen omdat er blijkbaar iemand opgetrommeld was die engels sprak en de falang moest helpen en maffiabaas Mr. John die wel heel graag iets met ons wilde gaan drinken... Als klap op de vuurpijl werden we thuis nog verrast door een enorme spin in de toilet die Michael gelukkig heldhaftig, met risico voor eigen lijf en leden, heeft doodgeslagen (wat nog niet makkelijk was). Ook lijkt het aantal aanwezige kakkerlakken exponentieel te groeien. 

Mary is ondertussen terug gegaan naar Hawai. Wij geven deze week nog wat Engelse les en maken verder plannen voor onze laatste uitstappen: Surin (een olifantendorp), Ayutthaya en Bangkok. We blijven nog tot donderdag in het weeshuis.

Weer een werkweek en onze trip naar Chang Mai

Vorige week hebben we vooral weer tegels gevoegd en wc's blauw geverfd. Het schiet al aardig op! Marieke en Caro hebben met de kinderen zeefiguren getekend en opgehangen als slingers in de school, Michael en Anne hebben dit vervolgens gebruikt als inspiratie om de nog niet geschilderde wc's verder op te vrolijken.

Omdat we zo hard gewerkt hadden op school en vrijwel al het geplande werk al af was, kregen we donderdag een vrije dag :) We zijn naar Phanom Rung geweest, een supermooie Khmer tempel en historical park. Het uitzicht werd nog mooier met enkele monnikken in fel oranje gewaden.

's Avonds hebben we in het weeshuis spaghetti gemaakt voor alle kinderen, daar zijn ze dol op! Daarna hebben we met de kinderen een soort 'vriendenboekje' gemaakt als cadeau voor mama, aangezien het op vrijdag koninginnedag is (in Thailand is dat tegelijkertijd een soort moederdag).

Vrijdag was er een plechtige ceremonie op school, waarbij alle moeders (of grootmoeders) aanwezig waren en geeerd werden door hun kinderen. Dit is heel anders dan wij in Nederland/Belgie gewend zijn; zo stond het schoolhoofd 2 uur lang te speechen waar daadwerkelijk niemand naar luisterde en leek het geheel eigenlijk vooral te draaien om Roger en zijn vrouw, die de grootste geldschieters zijn. Er was door de kinderen een hoepel-act ingestudeerd en het geheel werd afgesloten met een lunch. 's Avonds werd de plechtigheid afgesloten met een evenement in het park met kaarsen en vuurwerk.

Hierna hebben we de nachtbus genomen naar Chang Mai, waar een 3daagse trekking op het programma stond. Eenmaal in Chang Mai bleek dit niet mogelijk, omdat we met de bustijden voor de terugreis in de knoop kwamen. We hebben toen gekozen voor een 1daagse tocht om verschillende bergstammen te kunnen zien. Dit viel helaas erg tegen omdat het zeer toeristisch bleek te zijn en we vooral naar winkeltjes werden gereden en werden aangespoord tot kopen.

 

Onderweg maakten we een kleine tussenstop waar Marieke en Mary met kleine tijgertjes konden spelen.
's Avonds dronken we nog een tequila op Mary's 20e verjaardag in een Mexicaanse bar.

De volgende dagen zijn we opgesplitst: Micheal, Anne & Caro hebben cursussen gevolgd (Thais koken en Thaise massage), yoga gedaan en tempels bezocht. Marieke & Mary zijn gaan zip-linen in het bos, hebben een bungee jump gedaan en een boerderij bezocht waar organisch gekookt werd. Daarnaast hebben we allemaal genoten van onze luxe hotel en de nodige massages, die op elke straathoek in Thailand worden aangeboden.

Ko Chang en andere avonturen

Na het rustige voegen van de door een lieve Thaise professional gelegde tegels namen we de volgende stap: handmatig vele kilo's cement maken en zelf enkele tegels proberen leggen. Dit bleek moeilijker dan gedacht dus het Thaise team nam glimlachend het betegelen zelf weer over. Wij werden goed verwend door de leerkrachten en kindjes van de school: Thais buffet met gebakken rijst en gefrituurde kip, lekker vers dragonfruit (vergelijkbaar met kiwi), elk uur fris water, oreokoekjes, en extreem zoete koffie.

Vrijdagavond vertrokken we na een toch wel vermoeiende werkweek met de nachtbus via Bangkok naar Ko Chang. Bij het aankomen werden we door een slinkse Thaise naar Rock Sand Resort gelokt, dat blijkbaar werd gerund door een Nederlands koppel en na inspectie van de propere (!) kamer werd goedgekeurd. De airco, douche, westerse toilet, satteliet tv met Nederlandse en Vlaamse programma's (Thuis! FC De Kampioenen!) deden ons deugd.

Bij het avondeten waren pizza's een welkome afwisseling. Michael volhardde met een erg pikant soepje. Met 30 rode pepers en 1 scampi. Jammm...

Na een dagje rust aan het strand, zwemmen en bodyboarden gingen we voor een traditionele Thaise massage. Bij aankomst kregen we meteen een voetbadje, Caro door een corpulente vrouw. Het was angstig afwachten of deze forse dame ook echt zoals het hoort op haar zou gaan staan. Om een of andere reden werd die masseuse toch aan Marieke toegewezen. Gelukkig bleef haar dat deeltje van de massage bespaard. Michael's mooi gelakte nageltjes (met glitterende nagellakjes als cadeau voor de kindjes) deden vragen rijzen bij de masseuses als "Are you a Ladyboy?". De thaise massage was trouwens zeer pijnlijk maar deugddoend: elk botje wordt gekraakt, elke spier wordt losgeschud. Als afsluiter kregen we een lekker tasje thee.

De volgende dag in Ko Chang bezochten we een waterval waar toch wel weer een en ander avontuur heeft plaatsgevonden. Zowel Anne als Caro mochten door de slipperige rotsen een frisse duik nemen. Marieke zwom later in het meer terwijl Michael heldhaftig de rotsen beklom. Op de terugweg werden we vergezeld door een wilde hond.

Na een luxueus weekend en dito busrit zijn we nu terug in Buriram. Bij thuiskomst bleek er een nieuwe huisgenoot te zijn, de 20jarige Mary uit Hawai. Ze is vandaag ook mee komen bouwen en zal ook mee gaan naar Chang Mai later deze week. Daar gaan we trekken en zo traditionele bergstammen bezoeken.

Ons Thais gaat er trouwens zienderogen op vooruit. En ook de Thaise bouwvakkers leren een woordje Engels bij.

Vele groetjes vanuit het land van de glimlach :) :) :) :)

P.S.: Die lieve meisjes hier in het weeshuis hebben nu ook blijkbaar luizen. Dat belooft.

P.P.S.: Ook in de eerste blogpost zijn nu foto's te zien.

Eerste update uit Thailand!

We zijn in het weeshuis van Roger (die door alle kinderen Daddy wordt genoemd) aangekomen. We werden opgehaald door een enorme Amerikaan met een pick up (= Roger), waar wij met onze spulletjes achterin werden geladen.

Eerste indruk van het weeshuis: vuil (als Paula van 18 maanden zich hurkt, houden wij minstens een meter afstand want dan plast ze waarschijnlijk op de grond, waarop Roger haar liefkozend 'puppy' noemt en vervolgens het plasje laat liggen totdat zijn 'good thai wife' het op komt ruimen) maar ook een gezellige drukte met veel lieve kinderen. Voor de kinderen wordt goed gezorgd, net als voor ons. Wel zat er een kikker in de douche en werden we daarmee flink bang gemaakt (want waar een kikker is, zijn slangen, en waar slangen zijn, zitten vogelspinnen). En zijn 'good thai wife' kan heel goed koken (zelfs min of meer vegetarisch)! Roger zelf is niet zo van het werken, dus we zijn begonnen met een uitgebreide rondleiding langs diverse scholen, dorpsbewoners, tempels, gigantische boeddhabeelden en de night market met schattige winkeltjes en kraampjes met eten, fruitshakes (we hebben allemaal onze eerste fruitshake van de markt overleefd zonder ernstige gevolgen) en insecten (Michael heeft 2 sprinkhanen op en Marieke 1, Caro en Anne zijn hard weggerend...).

 

We bezochten ook ons eerste Buddhabeeld. Na een klim van 200 trappen op een vulkaan zagen we deze gigant.

Een groepsfoto met dank aan Roger zijn fotografisch oog.

We worden hier flink aangestaard en toegelachen. En twee meisjes wilden zelfs op de foto met zo'n gekke blanke.


Vandaag zijn we daadwerkelijk aan de slag gegaan op de school. Michael wordt nu al aanbeden door alle 8-jarige meisjes uit de buurt. Er moeten vooral nog veel tegels gelegd worden, en dat wordt onze voornaamste taak de komende weken.

Daarnaast staat er een Engels kamp op het programma waar we les zullen gaan geven en we gaan nog mee naar de universiteit waar Roger Engels geeft. Voor de komende weekenden hebben we verschillende trips gepland, o.a. naar Chang Mai, Ko Chang, een olifantendorp en Bangkok.

Later volgt meer!

P.S.: Speciale groeten aan de moeder van Michael, die dit misschien niet kan lezen omdat het geschreven is door een hollander...

Wij; Anne, Caro, Michaël en Marieke, gaan in augustus op bouwkamp naar Tree of life in Buriram, Thailand.

Deze organisatie wordt geleid door Roger Walker, een Amerikaan die al 17 jaar getrouwd is met zijn Thaise vrouw Phongsri. Samen hebben ze sinds 10 jaar een weeshuis in Buriram, de provinciehoofdstad van het gelijknamige departement.

Roger and Phongsri Walker stichtten “Tree of Life Children's Center and Orphanage” in 1998. Ze zijn zeventien jaar getrouwd en hebben zelf zes kinderen.
De droom om een weeshuis op te richten begon in juli 1989. In 1990 begonnen ze met de bouw van een huis in Buriram. De bouw heeft zeven jaar geduurd, aangezien men afhankelijk was van de beschikbare fondsen. Op 1 januari 1998 trokken ze in hun nieuwe huis. Minder dan één jaar later, op 22 november 1998, trokken de eerste weeskinderen bij hen in.

Tree of Life wil de kinderen een liefdevolle thuis geven, hen aanmoedigen, en hen de mogelijkheid bieden om school te lopen. Alle kinderen hebben levende familieleden, maar deze kunnen of willen niet voor hen instaan. Daardoor kunnen ze nooit legaal geadopteerd worden. Hierdoor is de kans bij de meeste kinderen groot dat ze in het weeshuis zullen blijven totdat ze naar de universiteit gaan.
Ondertussen vangt Tree of Life meer dan 20 kinderen op. De leeftijd varieert tussen 3 en 19 jaar. Ze behandelen de kinderen alsof het hun eigen kinderen zijn. Roger en Phongsri wonen zelf ook in het weeshuis, waardoor er een huiselijke sfeer ontstaat. Ze staan er sterk op dat de kinderen studeren en begeleiden hen hierbij. Zo bouwen ze verder aan de toekomst van de kinderen.
Het koppel runt dit weeshuis via fondsen en giften. Roger geeft zelf les aan de universiteit van Buriram en besteedt zijn inkomen aan het onderhoud van de kinderen en het weeshuis. Naast het werk dat Roger en Phongsri voor de weeskinderen doen, helpen ze ook verschillende lokale scholen. Dit doen ze onder andere door het schenken van boeken, kledij, schoenen etc.

In augustus gaan wij op bouwkamp naar Buriram. We zullen in het weeshuis verblijven en meewerken  aan de renovatie van de Ban Yoei Sake school.
Wij trekken op eigen kosten naar Thailand, maar om de school degelijk te renoveren is er geld nodig. .
Als er geen geld voorhanden is zal geen nuttig werk geleverd kunnen worden. Daarom gaan wij zelf op zoek naar de nodige fondsen. We gaan op zoek naar sponsors en verkopen snoep ten voordele van dit project.

Bij deze willen wij iedereen bedanken die het project steunde !

Bezoek ook de website van de stichting: http://treeoflifeorphanage.com/children.php